Mont Blanc (Coevorder Courant)

Coevorden huis aan huis
‘Beklimming is ultieme krachttoer’
Geplaatst op vrijdag 8 oktober 2010 09:19




Meppen – De één droomt ervan om het Pieterpad te lopen, de ander om van Parijs naar Roubaix te trappen. Maar verreweg de meeste dromers hebben de beklimming van de Mont Blanc bovenaan hun verlanglijstje. Dat was ook het geval bij Evelien Klasens. De 27-jarige inwoonster van Meppen heeft afgelopen maand haar droom samen met vader Jenne waargemaakt en de machtige berg in de Franse Alpen bedwongen.
Evelien geldt als een fanatieke sportvrouw met een flinke portie doorzettingsvermogen. En dat heb je ook nodig om op het Dak van Europa te klimmen. Een avontuur dat op vader en dochter veel, maar vooral ook een onvergetelijke indruk heeft gemaakt. De Mont Blanc, met 4810 meter de hoogste berg van de Alpen, was al langer een begeerd doel voor Evelien. Maar hoe doe je dat, zo’n reus beklimmen? ‘Het beklimmen van de Mont Blanc vergt heel veel van je uithoudingsvermogen. Voor de rest is de beklimming een ultieme krachttoer. De route is omgeven door hongerige gletsjerspleten. Verdwalen op deze reus is levensgevaarlijk. Er zijn dus zeker risico’s aan de tocht verbonden, waardoor wij ervoor gekozen hebben om een gekwalificeerde gids mee te nemen.’ De juiste tochtgenoot kiezen noemt Evelien ook heel belangrijk. ‘Want als je met zijn tweeën met één gids onderweg bent en je tochtgenoot kan niet verder, dan is het voor jou ook einde oefening. Mijn vader en ik waren goed op elkaar ingespeeld en dat is goud waard bij een dergelijke onderneming.’
De Mont Blanc kent vele toegangsroutes. Evelien en Jenne kozen voor de Koningsroute. ‘Deze is zwaarder en technisch iets moeilijker dan de Normaalroute, maar landschappelijk mooier. Na een vrij relaxte eerste dag begon het echte werk op de tweede dag. Vanuit de berghut, op 3.500 meter hoogte, vertrokken we ‘s nachts om 3.30 uur. Niet veel later zagen we de zon langzaam opkomen. De hemel nam eerst allerlei prachtige kleuren aan, werkelijk een zonsopgang zoals je die in Nederland niet ziet en vervolgens trok een oranjerode gloed over de sneeuw. De temperatuur werd aangenamer. De uren van de klim gingen langzaam voorbij. Lang, heel lang De klim was lang, echt lang. Ik liep in het spoor van de gids, ik zet mijn voeten stevig neer. Bij sommige steile en gladde stukken is oplettendheid erg belangrijk. Vlak voor de top had ik toch wel een klein dipje, want het gebrek aan zuurstof ging je op deze hoogte parten spelen. Ik kon mijn benen niet meer zo goed omhoog krijgen, maar ik ging door in het eentonig ritme van voet optillen, twee tellen wachten voet neerzetten, andere voet optillen, twee tellen wachten voet neerzetten. Gelukkig was het dipje van korte duur. Daarnaast moesten we op de heenweg een ijswand van 80 meter en bijna 90 graden beklimmen, waarbij je echt je pikkel nodig had.’ Juichkreet ‘Om 9.30 uur was het dan zover!
We hadden het gehaald, we stonden op 4.810 meter, de top van de Mont Blanc. De reus van de Alpen was na twee dagen klimmen eindelijk bereikt. Een gigantische juichkreet. Op de top, een enorme ijskoude koepel, deelden mijn vader en ik de eerste emoties. Het weer was helder, het uitzicht ver: hier hebben we het voor gedaan. Met meer dan vijftig kilometer per uur waaide het hard op de top. Alle hoge bergtoppen konden we zien, het grote massief van de Monta Rosa en de spitse piramidevormige top van de Matterhorn.’ ‘Wondere wereld’ Vervolgens zijn Jenne en Evelien abseilend via de ijswand naar beneden afgedaald. Jenne doet verslag: ‘Op zich al een belevenis, maar voor mij een extra mooie ervaring omdat Evelien en ik aan één touw, vier meter onder elkaar, in één keer zijn abgeseild. Dan kijk je tussen de ijswand en je eigen lichaam naar beneden en zie je je dochter vier meter lager op 50 meter boven de gletsjer hangen. Beelden die nooit zullen vervagen.’
Evelien wil de tocht zeker aanbevelen. ‘Het is echt ontzettend mooi, het is een wondere wereld daarboven. Wel moet je de bereidheid en de discipline hebben om er tevoren veel voor te doen, heel veel trainen en andere dingen laten schieten. Dit hebben wij ook gedaan, waardoor de tocht ons zeker niet is tegengevallen. Het is een heel bijzondere ervaring die je je hele leven bij blijft. Als ik nu naar de foto’s kijk denk ik soms: heb ik daar echt gestaan? Het lijkt zo onwerkelijk, maar ik heb er echt gestaan en dat gevoel is super.’